Peaceful harbor
Fear may freeze our steps
Loss and regret, every scar turning scarlet
Help to set your course
Through sightless days and violent waters
Love will fill your sails
And bring you through, to peaceful harbor
(Flying Colors, Peacefull harbor)
Zondagmorgen. Normaal gesproken gaan we naar de kerk. We nemen zelden vrij. Maar nu? Gaan we er heen? Zonder te weten hoe we emotioneel gaan reageren, al mag en kan dat echt wel. Hoe voelen wij ons er bij? We spreken af dat we het proberen en als we het niet meer zien zitten, dat we dan gewoon weggaan.
Fear may freeze our steps???
De angst moet niet winnen en ons leven bepalen. Niet nu al.
De raadsleden zijn gisteravond al per mail op de hoogte gesteld. Ze hebben de boodschap van onze voorganger goed begrepen. Niemand gaat het gesprek aan. Een meelevende knik met het hoofd of een schouderklop zijn de tekenen van troost.
Als we zitten komt de echtgenoot van een raadslid van zijn plek en loopt naar ons toe. De man is duidelijk op de hoogte en zal toch niet nu al het ‘verbod’ overtreden? We zitten op een hoek en hij blijft naast ons staan. Hij raakt licht mijn schouder aan, vraagt niks en zegt alleen: “Goed dat jullie er zijn en dat jullie de weg naar Hem hebben gevonden.” Een veilige haven, zo voelt het ook.
De dienst begint met een welkom en de mededelingen. Wij weten wat er komt. De gemeente nog niet. Het bericht slaat in als een bom. We horen gezucht, gesnik en even later neuzen die worden gesnoten. Ondanks dat we samen al huilende, en met een arm om elkaar, meezingen blijven we toch. We ervaren steun en voelen ons gedragen.
Vlak voor het eind van de dienst ga ik er vandoor. Geen confronterende gesprekken, niet nu. Het was goed, maar het is ook genoeg.
Mijn vrouw heeft minder geluk. Terwijl ik in de auto zit, wacht zij de kinderen op die van de zondagsschool moeten komen. Dat duurt te lang en ze weet niet te ontsnappen. Toch medeleven in ontvangst nemen en de diagnose toelichten. Allemaal goed bedoeld, dat weten we ook wel. Ach, aan de andere kant, als niemand wat zou zeggen was het ook niet goed. Het gaat vooral om de manier waarop.
Als mijn vrouw met de twee kinderen buiten loopt wordt ze nog nageroepen door een zuster. “Trilt hij al erg?” schalt er over het kerkplein. Het zal wel goed bedoeld zijn, maar zo komt het niet over. We laten de ervaring er niet door verpesten. Het is goed zo.
Dat het ook anders kan merken we ’s avonds. Een heel goede vriendin begrijpt, zonder dat we het er over hebben gehad, dat eten koken niet bij onze prioriteiten hoort. Ze krijgt op haar hart om te zorgen dat we daar in elk geval niet over na hoeven te denken.. Zondag hoeven we niet te koken, zegt ze. Met de gebrachte hoeveelheid doen we drie dagen. Ik weet niet of onze dankbaarheid voldoende is overgekomen.
Voor ons is het een zegening. Opgewarmd maar lekker eten, zonder je over zoiets als koken druk te hoeven maken. Een stukje liefde die onze zeilen vult en het deze dagen toch iets makkelijker maakt.
Love will fill your sails
And bring you through, to peaceful harbor