Voorwoord uit het boek
Zomer 2015
Na de diagnose van de ziekte van Parkinson bij mij op 48 jarige leeftijd is mijn leven veranderd.
Niet spectaculair maar toch.
Ik ben nog fulltime aan het werk en doe alles nog wat ik voor de diagnose ook deed of zelfs meer.
Nieuws en televisie kijken is niet meer aan mij besteed.
Elke avond die ik thuis ben gaat de houtkachel aan.
Samen met mijn vrouw zitten we dan de hele avond te kletsen of te zwijgen.
Beide zijn prima.
Meestal met een glas wijn.
De gele sticker vergeten we dan maar even.
Soms worden we vergezeld door vrienden.
Wekelijks minstens 1 keer door mijn beste vriend.
Muziek is een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden.
Zeker nu met de huidige techniek vanuit de luie stoel, met behulp van de telefoon, elk nummer kan worden gevonden en afgespeeld.
Geen cd’s meer wisselen en nummers zoeken.
Op een van deze avonden ben ik op mijn telefoon gaan schrijven.
En dat doe ik nog steeds.
Het verhaal zal zich net als mijn leven verder door ontwikkelen.
Het heeft dan ook nog geen einde.
Ik schrijf bijna altijd naar aanleiding van een nummer dat me op dat moment wat doet.
Eerst voor mezelf.
Na een poosje mocht mijn vrouw meelezen.
Nog later ook mijn vriend.
De groep lezers breidt zich langzaam uit want ook jij hoort er nu bij.
De muziek nummers staan bij elk verhaal.
Je moet zelf maar weten of je ze vooraf of tijdens het lezen luistert.
Of helemaal niet als je er niks mee hebt.
Het genre is nogal breed.
Van progressieve rock tot klassiek en alles wat daar tussen zit.
Ik kan me voorstellen dat je niet alles luistert.
Je mist dan wel wat.
Emotie, drama, bemoediging, …..
Maar goed als je een hekel aan de muziek hebt moet het niet de tekst verpesten.
Neem dan maar genoegen met de citaten die ik gebruik.
Je luistert nu trouwens naar het “Pie Jesu” gezongen door Sissel als je de muziek hebt gestart.
Ik hoef mijn vrouw of vriend eigenlijk niet te bedanken, ze vonden alles mooi.
Kritisch waren ze nooit.
Niet inhoudelijk en niet tekstueel.
Daar had ik dus niet veel aan.
Maar het feit dat ze hun waardering lieten blijken motiveerde wel.
Nog meer steun haalde ik uit de ingehouden emotie en de enkele niet te verbergen traan die ik zag bij het lezen door hun beide.
Vooral dat heeft het gebracht tot wat het nu is.
Mijn leven na de diagnose Parkinson op schrift.
Rieanne, mijn lieve vrouw bedankt voor al je begrip en steun.
Je bent niet alleen de mooiste en liefste maar ook mijn steun en toeverlaat als ik het niet meer zie zitten.
Zelfs nu ik ziek ben, of juist nu.
Ons team is er alleen maar sterker door geworden.
Met jou durf ik de onzekere toekomst wel aan.
Bert, bedankt dat er iemand is als jij die als het donker wordt een licht wil zijn.
Voor de houtkachel als het koud is, onder de veranda bij mooi weer en tijdens de wekelijkse wandeling ongeacht het weer.
En weer of geen weer standaard wat later op de avond met een goed glas wijn.
Je luistert voor niets
Naar wat ik je vertel
En als ik dan klaar ben
Dan zwijgen we allebei
(Matthijn Buwalda, Maar als het donker wordt…)