Don’t cry
So as you go through lifes journey,
Don’t you worry lift up your head.
Don’t you cry, stop your weeping
(Kirk Franklin, Don’t cry)
Snel loopt hij bij me weg. Zonder koffie te drinken naar buiten. Ik zie nog net de tranen in zijn ogen verschijnen voor hij zich omdraait. Vlak daarvoor legde hij een hand op mijn schouder. De dienst was afgelopen en hij liep achter me naar de tafels met koffie. “Wat kun jij mooi schrijven, je moet er voor al mee doorgaan. Ik kon trouwens niet alles lezen.” Ondanks dat ik graag wilde weten waarom hij de blogs maar gedeeltelijk had gelezen, zei ik dat alles lezen ook niet verplicht is. “Het is gewoon zo herkenbaar met alles wat wij hebben meegemaakt, dat ik er …” Hij wees op zijn vochtige ogen voordat hij zich omdraaide en naar buiten liep.
Toch is het niet mijn bedoeling om iemand aan het huilen te maken.
Een reactie op Facebook naar aanleiding van het verhaal ‘I need you’ uit januari 2015. “Om te janken.” Ik twijfelde nog om te reageren met ‘Om te danken.’ Want voor mij is er nog altijd meer om blij mee te zijn dan om te huilen. Maar ik begrijp ook de opmerking als je dat verhaal hebt gelezen.
Vanaf het moment dat er mensen mijn verhalen mogen lezen zijn er tranen. Zo ook bij mijn vrouw en vriend die vanaf het begin meegelezen hebben. Meestal ‘s avonds, in het donker met een glas wijn. Lezend vanaf mijn telefoon. Ik in spanning of ze het wel ‘mooi’ vinden. En dan af en toe toch ontroerd, geraakt … of hoe je het ook noemt.
Mensen die zelf ook met ziekte te maken hebben zijn opeens gesprekspartner. Het communiceert blijkbaar makkelijker met iemand die ongeveer dezelfde emoties, gevoelens, hoop, strijd, teleurstelling, blijdschap en wat er allemaal bij komt kijken, meemaakt. Als ik dan hoor dat de website samen met de partner wordt gelezen en dat die de tranen in de ogen heeft, dan hoop ik dat het voor hen een reden is om er over te praten.
De verhalen of blogs raken mensen en roepen emoties op die ik niet had verwacht of bedoeld. Mijn emoties, pijn en verdriet zijn blijkbaar herkenbaar. Het verschil is misschien wel dat ik het woorden geef die een ander niet kan of wil vinden.
Het is helemaal niet mijn bedoeling om iemand aan het huilen te maken.
Daarom dit nummer van Kirk Franklin als een advies: Don’t cry. Tenminste, huil niet om mij, dat doe ik namelijk zelf wel als het nodig is. Maar door te huilen kun je je wel beter gaan voelen. Soms lucht het op. Daar weet ik dan ook alles weervan. Als ik dan even flink wil huilen dan zet ik het onderstaand nummer aan en … CRY
En als ik dan uitgehuild bent, mijn neus hebt gesnoten en mijn ogen heb afgedroogd is er zelfs weer tijd voor humor. Humor relativeert enorm. Of krijg je door te relativeren humor? Maakt ook niet uit. Ik huil als het moet maar hoop altijd daarna weer te kunnen lachen. net zo als ik soms mensen aan het lachen probeer te krijgen. Zelfspot is mij daarin niet onbekend.
Onlangs hielden we met allemaal familie op een pokertoernooi. Met een pak kaarten in de hand vroeg mijn mijn broertje me: “Wil je ff schudden?”
Mijn antwoord: “Nee hoor daar heb ik geen zin in, ik ben er net vanaf dankzij de medicatie.”