Knipoog uit de hemel
Knipoog uit de hemel.
(Matthijn Buwalda)
Wanneer, wie en in welke volgorde gaan we het vertellen. Dat is het praktische waar we daar op de parkeerplaats door onze tranen heen over kunnen praten. We sturen een paar onpersoonlijke WhatsApp berichtjes naar vrienden die al een paar dagen op de hoogte zijn. Nu worden anderen ook geraakt. Hun leven zal echter niet definitief op de kop staan, gelukkig voor hen. Bellen, of liever gezegd praten door een telefoon, is geen optie. Het zou onverstaanbaar zijn door het gesnik.
Fight or flight. Alsof er een keus is.
We maken een planning. Naar mijn ouders, dat is drie kwartier rijden. Als we daar een uurtje zijn, dan weer drie kwartier terug. Tijdens het rijden regelen dat onze vijf kinderen thuis zijn tegen de tijd dat we terug zijn. Gelijk ook een uurtje voor hen reserveren. Dan mijn schoonouders een uurtje. Vrienden begin van de avond. En de rest die het dan weet, komt maar bij ons. Wij gooien hier en daar wat druppels olie op het water, het verspreid zich daarna vanzelf. Sneller en verder dan je denkt. Ach, het is ook geen geheim.
Vanuit het ziekenhuis gaan we eerst naar huis. Een vriendin die op de hoogte is staat al bij de deur te wachten. Ze kan het wachten niet langer volhouden. Weer tranen. Troostende woorden, stiltes van ongeloof en niet weten wat te zeggen, wisselen elkaar af. Ik ben nog net zo als die morgen en toch is alles anders. De emotionele rollercoaster is begonnen.
Ik vond achtbanen eerder best leuk, maar dit is toch anders. De snelheid waarmee ons alles overkomt is wel vergelijkbaar. Ik doe alleen mijn handen niet omhoog.
Behoefte aan eten hebben we niet, dus we stappen direct in de auto. Onderweg zeg ik tegen mijn lieve begripvolle vrouw dat haar schoonmoeder wel emotioneel zal worden. Het klinkt een beetje als een waarschuwing. Achteraf terecht. Haar hartverscheurende verdriet steekt ze als een Zuid-Europese vrouw niet onder stoelen of banken, integendeel. Een moeder die alle komende ellende van haar kind in een flits voorbij ziet komen, hoeft zich ook niet in te houden.
Terug naar huis voor de kinderen die zich ook al zorgen maken. De oudste staat al te wachten en wordt vlot gevolgd door zijn twee jongere zussen, met gezichten die er uit zien alsof er al gehuild is. Net als het bericht ons alle vijf in tranen heeft gebracht lopen de jongste twee binnen. Pas zeven en acht jaar, een leven zonder grote zorgen. Ze kijken verbaasd naar alle betraande gezichten. “We zijn verdrietig, want papa is ziek en hij wordt niet meer beter.”
“Je gaat er in elk geval niet dood aan”, voeg ik er snel ter geruststelling aan toe. Een korte toelichting waarbij het trillen het makkelijkst is uit te leggen, is genoeg. Ik word aangekeken door twee onbezorgde kinderogen. “Papa, je had me nog beloofd te helpen met knutselen.”
Daar heeft ze een punt, beloofd is beloofd. Iedereen moet glimlachen ondanks de tranen. Konden we allemaal maar zo met het leven omgaan. Vooral leven in het nu, eerst de belangrijkste zaken als knutselen af maken. De rest komt wel.
’t Voelt als een knipoog uit de hemel.
Ik denk niet meer aan hoe gisteren was.
En wat morgen komt,
komt morgen pas.
Ik leef bij het moment,
De oudste drie passen op de jongste twee als we onze ronde afmaken. Eten hebben we nog steeds geen zin in. Gelijk maar door naar de andere ouders en vrienden. Wij steeds met hetzelfde verhaal en zij allemaal niet wetend wat te zeggen. Overal met nieuwe tranen.
Rond tien uur ’s avonds lijkt het wel een verjaardag. Ouders en vrienden die langskomen, gewoon om er te zijn en vaak zonder woorden. Dat is waar we op zitten te wachten, geen mooie woorden alsjeblieft.
Wel hapjes en drankjes natuurlijk. We blijven gastvrij en hebben intussen ook gewoon trek. En met de drankjes doe ik vrolijk, nou ja, ik doe ook mee. Ik weet de eerste cynische opmerkingen en grappen te maken. Over mijn toekomstige drankprobleem maar dan door de halfvolle glazen. En dat ik in het vervolg de slagroom wel zal kloppen. Soms schokkend voor anderen, maar dat maakt me niet uit. Het is mijn ziekte en ik moet er mee leven. Ik doe het op mijn manier als ik de kracht heb.
Dus het liefst met een knipoog.