The classical dilemma
“Misschien voor halve dagen in de ziektewet? Zou dat voorlopig een oplossing zijn?”
Ik wil wel antwoorden, maar niet als ik moet huilen. Zolang ik niet begin te praten kan ik de tranen binnen houden. Er valt een stilte omdat er op mijn antwoord wordt gewacht. We zitten met zijn drieën in het nog steeds krappe kamertje van de neuroloog. Zelf is hij afwezig. De verpleegkundige is er wel. Een paar dagen eerder heb ik haar een mail gestuurd.
Tijdens een team bijeenkomst van mijn werk word ik gebeld door een privé nummer. Hoewel de telefoon op stil staat, zie ik toch dat er een beller is. Ik verontschuldig mij en loop weg uit mijn groepje, terwijl ik het gesprek aanneem. Inderdaad word ik gebeld vanuit het ziekenhuis, zoals ik had gehoopt. Op de gang maak ik vlug een afspraak. De volgende dag is er nog ruimte. Mooi. Ik heb ook al even met mijn leidinggevende gesproken en tijdens de lunch een afspraak gemaakt voor de volgende week.
Voor de middagmaaltijd hebben we een workshop om beter als team te kunnen presteren. De boodschap is helder. Onderdelen van de boodschap zijn het ‘in of uit balans zijn’, denken en nadenken, vechten of vluchten, samenwerken en niet je verleden zijn.
Mooi voorbeeld is een demonstratie. De instructeur vraagt een van de collega’s om naast hem te gaan staan. Hij is zelf de persoon die vooruitgang wil en stappen voorwaarts maakt. De collega wordt geïnstrueerd om een persoon te spelen die alles bij het oude wilde houden en niet meer vooruit te branden is. Als ze naast elkaar staan, doet de instructeur een stap vooruit om duidelijk te maken dat hij openstaat voor verandering. Na die stap voorwaarts draait hij zich een kwartslag om en vraagt mijn collega: “Kom je naast me staan?” De collega twijfelt even, verwacht blijkbaar wat anders, maar voldoet aan het verzoek. Hij doet toch een stap naar voren. “Kijk, je kunt het ook gewoon vragen”, is de ontnuchterende opmerking. Het werkt niet altijd, maar het begint er wel mee. Gewoon vragen.
Allemaal waarheden, maar het in/uit, aan/uit en on/off zijn komt wel even dichtbij. Natuurlijk ken ik de termen ook vanuit het Parkinson gebeuren. Door schommelingen in het dopamine gehalte kun je fysiek blokkeren. Dan kom je daadwerkelijk vast te zitten of te staan. Maar dit kan ook psychisch gevolgen hebben. Bij een schommeling van het dopamine gehalte kunnen ook de hersenen blokkeren met een black out en benauwdheid tot gevolg. De aanleiding kan vermoeidheid of spanning zijn. Mij is het al een paar keer op ongelukkige momenten overkomen. De workshop leider kan volgens eigen zeggen een van de collega’s met een handbeweging aan of uit zetten en in of uit balans brengen. Ging dat on/off zetten bij mij ook maar met een vingerknip.
In het te kleine vergader kamertje breng ik terloops de druk op ons gezin aan de orde. Ook mijn vrouw, hoewel ze de sterkste vrouw ter wereld is, loopt op haar tenen. “Misschien tijdelijk voor halve dagen in de ziektewet? Zou dat voorlopig een oplossing zijn?” Ik voel de hand van mijn vrouw op mijn knie. Terwijl een enkele traan mijn ogen vochtig laat worden zeg ik zodra er ruimte langs die brok in mijn keel komt: “Dat woord had ik nog jaren niet willen horen. Ziektewet …”
“Tijdelijk? Hoe lang is dat dan?” vraagt mijn vrouw. “Totdat we met medicatie het beter onder controle hebben. Het zal er van afhangen hoe je reageert op extra of andere medicijnen”, is het antwoord. Dat zal in overleg met de neuroloog gebeuren. We maken een afspraak voor over twee weken.
Nu eerst de afspraak met mijn teamleidster. De kans op een ‘off’ door emotie en of spanning tijdens onze afspraak sluit ik niet uit. Maar goed, ik kan schrijven en zij kan lezen. Misschien is ze een van de eersten die dit leest.
Enkele dagen later is het zover. In de kleine bespreekruimte op onze verdieping, maar het lijkt ruimer omdat er geen onderzoeksbed in staat. Ook hier gaat de deur dicht. Dat laten lezen is niet nodig. Voor de zekerheid heb ik het bovenstaande verhaal geprint, maar ik red me. Haar begripvolle instelling helpt daarbij.
Maar nu is het echt. Voor 50% in de ziektewet. Iets wat ik een half jaar geleden niet geloofd zou hebben. In het weekend hebben we al een voorstel gemaakt. Alleen ‘s morgens aan het werk. Iets later beginnen en dan tot één uur. Ik ken me zelf. Het aantal werkuren zal echt wel meer worden. Wat oefenavonden erbij. En ik sleep mijn laptop ook mee naar huis. Toch zal ik proberen om rustig aan te doen. In mijn achterhoofd de opmerking van een collega die in het kader van minder werken opmerkte ‘Streng zijn hoor!’
Maar dat wordt ‘The classical dilemma between the head and the hart’.
En als ik dat dilemma uit de weg heb geruimd, hoop ik van de extra tijd en ruimte (zoals me vaak wordt aangeraden) te kunnen genieten!