Adieu
Kipfilet voor vandaag. Gehakt voor morgen.
Groente, champignons, sinaasappels, bananen,…
Mijn telefoon trilt in mijn dikke winterjas.
Buiten schijnt de zon maar ondanks dat is het koud.
Zacht hoor ik ook de ringtone door de dikke voering naar buiten komen.
De beller is een volhouder, het duurt namelijk even voor ik de telefoon in handen heb.
Privénummer.
In de gele omgeving van de supermarkt kan ik op het scherm kiezen tussen een rood en een groen hoorntje.
Een ongelukkige plaats om te bellen maar privénummers zijn bij mij vaak artsen of ziekenhuizen.
Terwijl ik tegen de blauwe druiven leun schuif ik het groene hoorntje naar rechts, beantwoorden.
Ik noem mijn naam.
Een stem die qua geluid lijkt te horen bij een vriendelijke grijzende man die tegen de zestig loopt stelt zich voor als de arbeidsdeskundige van het UWV.
Hij vraagt niet of hij gelegen belt maar begint direct zijn gesprek terwijl ik doorschuif naar de oranje mandarijnen omdat iemand bij de witte druiven moet.
Ik weet waarvoor hij belt maar hij stelt mijn geduld op de proef door eerst uitleg te geven en diverse vragen te stellen om te bepalen of ik de consequenties kan overzien van de uitspraak die hij gaat doen.
Ik ben goed op de hoogte en probeer hem dat door mijn antwoorden duidelijk te maken.
Terwijl ik intussen bij de kiwi’s sta, me niet bewust van de andere klanten, komt hij met zijn besluit.
“Normaal moet je eerst twee jaar in de ziektewet zitten voor je een aanvraag kunt doen. Jij hebt binnen een jaar ziektewet een vervroegde aanvraag gedaan. Je moet aan twee voorwaarden voldoen om vanuit de IVA een uitkering te ontvangen. Je moet voor meer dan 80% geen arbeid meer kunnen verrichten en er moet geen kans, of een zeer kleine kans, op verbetering zijn. Ik heb het verslag van de arts gelezen en het rapport van de andere arbeidsdeskundige. Mijn mening is dat je aan beide voorwaarden voldoet en dus in aanmerking komt voor de IVA.”
Even later loop ik langs het koffiehoekje dat onlangs is verplaatst naar het midden van de winkel. Het is geen gezellige plek in de hoek van de winkel meer waar je nog de hele dag een beetje verscholen gratis kon bij tappen.
Ik kijk even en bedenk dat ik vanaf nu ook voldoende tijd heb om daar en plein public tijdloos een gratis bakkie te drinken. Maar zo in het midden van de winkel… ik bedenk me nog even.
Dubbel en confronterend zijn de meest gebruikte woorden de laatste week als het hier over gaat.
Tegelijkertijd moet ik denken aan de kaart die we net hebben verstuurd aan een collega brandweerman in de provincie Zeeland. Afgelopen week is hij verhuisd naar een hospice. Enkele jaren geleden werd ik geattendeerd op zijn blog.
Na wat contact was hij degene die me het extra zetje gaf om mijn verhalen te publiceren.
We weten beide dat er meer tijd komt na dit aardse bestaan en toch doet elk afscheid pijn.
Binnenkort wordt het een afscheid van mijn collega’s en zoals het nu lijkt, over een tijdje ook voorlopig van hem.
Ora pro nobis peccatoribus
Nunc et in hora mortis nostrae
bid voor ons, zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Als je zijn inspirerende blog’s wil lezen, hij is te volgen op zijn blogpagina
————————————————————————————————————————————————————————————-
Naschrift
Op 23 augustus 2018 is Edwin overleden. De rouwkaart bevatte onder andere de volgende woorden:
Ex Deo nascimur,
In Christo morimur,
Per Spiritum Sanctum reviviscimus
– Uit God worden wij geboren
In Christus sterven wij
Door de Heilige Geest worden wij wedergeboren