Deze is voor jou
Traag trekt er lichte mist over het podium. We zitten op de tweede rij met rood beklede stoelen in het kleine intieme theater. Om ons heen verwachtingsvolle gezichten met hier en daar mensen die het duidelijk te warm hebben. De stoelen staan in rijen van tien als een tribune richting de achterzijde van de zaal. Met een bijzondere vorm van spanning zit ik naast mijn vrouw en een vriendin van ons. Zij zijn beide gekleed voor een avondje uit. Ik zit er in een korte spijkerboek met een gebloemd t-shirt en teenslippers. Buiten koelt het na een dag waarop het ruim dertig graden Celsius was maar langzaam af. Mijn keus voor de kleding die ik draag is praktisch gezien de beste. Tegelijk ben ik trots op mijn vrouw die er weer oogverblindend uitziet in haar zwarte jurkje met witte stippen. We hopen dat het de reis van twee uren, die niet al te soepel verlopen is, waard zal zijn.
“We hebben nog ruim een uur” zeg ik tegen mijn vrouw. Ze kijkt verbaasd en zegt: “Het is tien over vijf hoor”. Ik kijk nog eens op de klok en kom tot het besef dat ik heel relaxed de tijd heb laten lopen omdat ik me een uur vergiste. In twintig minuten moeten de kinderen douchen en wij eten opwarmen en naar binnen werken om op tijd in de auto te kunnen zitten. Om half negen’s avonds begint de voorstelling in Utrecht, voor ons is dat twee uur rijden. Als we uiteindelijk een kwartier te laat vertrekken komen we er na een paar minuten al achter dat we de entreebewijzen zijn vergeten. Dan zijn rotondes wel handig. Als we voor de tweede keer zijn vertrokken bedenk ik me na ruim vijf minuten dat ik mijn medicijnen ben vergeten. Na anderhalf jaar lukt het me nog niet ze altijd op tijd in te nemen. Vrijwel dagelijks vergeet ik het één van de drie momenten. Tot nu toe loopt dat steeds goed af. Vandaag zou dat anders gaan.
Door onze snelheid te verhogen proberen we de verloren tijd in te halen. Met de auto kun je die poging wagen. Met het leven is dat heel anders. We zijn halverwege de reis en denken intussen ruim op tijd te zijn om nog rustig een parkeerplaats in de buurt van het theater te zoeken. Dan horen we plotseling een oorverdovende knal gevolgd door het geluid van blikjes die achter de auto aangesleept worden. We zijn al wat langer getrouwd dus het moet iets anders zijn. Uiteraard is er nu geen vluchtstrook langs de snelweg. Mijn vrouw die rijdt, steekt na een paar honderd meter de eerste beste pechhaven in. Ik stap uit terwijl de auto’s met 130 kilometer per uur aan mij voorbij razen. De voorbijrazende voertuigen maken we bewust van de snelheid die we zelf altijd minimaal rijden. Ik loop als de enige man, die doet alsof hij verstand van autotechniek heeft naar de achterzijde waar het geluid zojuist vandaan kwam. Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik achter de auto, aan een laatste stukje rubber een deel van onze uitlaat zie hangen. Hoewel het qua buitentemperatuur niet echt nodig is ben ik blij met de wollen handschoen die sinds de winter in een vakje van de deur is blijven liggen. Het losse deel van de uitlaat is verrekte heet en we hebben geen tijd om te wachten tot het is afgekoeld. Eerst probeer ik op een nette manier de rubberen ophanging los te wurmen maar binnen een minuut geef ik het op. Ik ben te ongeduldig door de tijdsdruk en besluit het op een adequate manier op te lossen. Drie forse rukken aan het losse stuk uitlaat en ik sta met het afgebroken deel in de handen langs de A28. Netjes leg ik het stuk oud ijzer achter in de auto maar tegelijk voel ik hoe heet het nog is. Om te voorkomen dat we over een aantal kilometers door onze brandweercollega’s geholpen moeten worden en lopend onze weg moeten vervolgen besluit ik hem aan Rijkswaterstaat te schenken. Netjes, zonder hem nog verder te beschadigen, leg ik de achterdemper onder de vangrail in het gras. Al met al heeft deze hele actie ons drie minuten vertraging opgeleverd. Dat is voor de planning nog geen probleem. Wel hebben we nu het gevoel dat we als boeren op een ronkende tractor de grote stad in gaan. Onze binnenkomst in Utrecht is in elk geval oorverdovend. Op tijd komen is nu prioriteit, wat anderen van ons vinden maakt niet zoveel uit. Het advies per whats app om een petje scheef op te zetten en naar links in de stoel te gaan hangen laat me breed grijnzen. Gelukkig maakt het lawaai voor de oudere man die in de volkswijk voor zijn huis zit niet uit. Hij redt ons door uit te leggen dat ‘de wijk geknipt’ is en dat bijna alles doodloopt. Met andere woorden, parkeren en verder lopen.
Naast het concert van Matthijn Buwalda beluisteren heb ik nog een missie. Het allereerste boek met de titel ‘Maar als het donker wordt’, en het enige boek in mijn bezit, wil ik aan hem overhandigen. Met een persoonlijke boodschap voorin. Hij is de inspiratiebron van de titel van mijn eerste boek en ik wil hem bedanken voor zijn liedjes. Natuurlijk willen we ook foto’s maken, publiciteit zijn we ook niet vies van.
In de zaal is het tijdens de voorstelling warm. Zelfs als je heel stil op de toch ruime stoelen zit voel je de warmte van je buurman. Op het podium is het niet uit houden voor de artiesten. Ik herken me in het verhaal van de zanger hoe spannend het is om nieuwe liedjes aan een publiek te laten horen. Ik heb dat gevoel elke keer weer als ik iets publiceer.
Het nummer samen met Stef Bos is wonderschoon qua tekst. Zingend beschrijven ze vanuit hun eigen perspectief het ‘geloof’ in, ja in voor beide iets anders. En toch zingen ze samen eenzelfde refrein. Je hoeft met verschillende standpunten niet tegenover elkaar te staan. Door samen de overeenkomsten uit te dragen en ruimte te geven voor de verschillen ontstaat er iets moois als ‘Lichtjes in de mist’.
‘De mist van het mysterie
is het mooiste in het dal
de kern is onbereikbaar
en toch is ze overal
En net als ik denk te weten
blijkt dat ik me heb vergist
we zwerven tot we thuis zijn’
We zwerven langs lichtjes in de mist
(Lichtjes in de mist – Stef Bos, Henk Pool en Matthijn Buwalda)
Ik ben niet jaloers maar vind het woordenspel geweldig mooi en hoop dat er ooit zulke teksten mijn typende vingers zullen verlaten. Of beter dat mijn hersenen het op kunnen brengen deze taal te spreken.
Bij het nummer ‘Een sprong in het diepe’ denk ik nog even terug aan het inhalen van de tijd onderweg.
Met de auto heb je een kans, in het leven niet.
Soms moet je leren leven met de tijd waarin het niet ging zoals je wilde. Wie heeft er in het leven geen periodes gehad waar je achteraf niet de hoofdprijs voor verdiend. Of zelfs geen troostprijs. Misschien dat daardoor sommige mensen niet meer geloven wat je tegen ze zegt.
Die tijd is niet meer in te halen. Dan kun je of blijven hangen in de brokstukken van toen, of een sprong naar het opnieuw geloven wagen. Of zoals wij onderweg meemaakten, je kunt de uitlaat in de berm gooien en doorgaan of niet verder durven omdat de herrie je oren overdonderd.
Wij hebben er voor gekozen de brokstukken op te ruimen en om door te gaan. Een concert is een beter vooruitzicht dan langs de snelweg blijven wachten ook al betekent het dat we door iedereen vreemd worden aangekeken. Het kan zijn dat je de sprong in het diepe wilt wagen maar niet durft omdat het water waar je naar kijkt te smerig is. Laat dan alles uit het zwembad lopen en vul het met schoon water. Dat besluit moet jezelf nemen en uitvoeren. Mopperen op degene die het water vervuilde maakt het niet schoner. Neem het besluit om met nieuw water de sprong met open ogen te wagen. Je zult zien dat er dan zelfs onder water zicht is.
Ik kan nog jaren blijven kijken naar de brokstukken van toen
Ik kan wat fout ging overpeinzen terwijl ik steeds iets slechter slaap
Of ik waag de sprong in het diepe met mijn ogen open
Een stap die me uitdaagt om weer te geloven
‘t Is spannend, het is eng
maar sinds wanneer is dat een reden om iets niet te doen?
(Sprong in het diepe, Matthijn Buwalda)
Na de voorstelling loop ik zenuwachtig met een biertje door de foyer. Matthijn Buwalda is met verschillende mensen in gesprek, signeert cd’s en gaat zo nu en dan met fan’s op de foto.
Ik wacht op moment dat het wat rustiger wordt maar dat duurt langer dan ik denk, mijn bier is intussen op en ik moet even roken buiten. Regelmatig kijk ik even naar binnen om te controleren of hij niet weg is. Dat zou jammer zijn, helemaal omdat in het enige boek dat er is een persoonlijke boodschap voor hem geschreven staat. Die kan ik moeilijk nog aan iemand anders geven of verkopen.
“Hoi Matthijn, je hoeft voor mij niks te signeren of te schrijven. Dat heb ik al voor jou gedaan”. De laatste mensen zijn bij de cd-tafel weg en ik ben op hem toegelopen. Gespannen om een broekie van vierendertig. “We hebben elkaar in Groningen al eens ontmoet en daarna wat gemaild…” zeg ik voor ik me verder voorstel. “Ja, ik herken je. Jij bent degene die me er op wees dat ‘Knipoog uit de hemel’ niet op You-tube stond” is zijn reactie. Verwonderd neemt hij na mijn uitleg het eerste boek in ontvangst. Voor mij een bijzonder mooi moment met een bijzonder mooi mens. Uiteraard maken we net als de vorige keer een groeps-selfie. Een keer gewoon kijken en daarna met ‘gekken bekken’. Hij, en wij, zijn er gek genoeg voor.
Raakt je rug de muur, sluit de nacht je in
Kun je nergens heen dan er tegenin
Je draagt het niet alleen
(Je draagt het niet alleen, Matthijn Buwalda)
“Kun jij het overnemen? Ik denk niet dat het nog verantwoord is dat ik door rijdt”. Het laatste half uur van de terugreis is door mijn gebrek aan dopamine of de dopamine vervangers niet verstandig. Maar ook ik hoef het niet alleen te dragen, daar is onze auto ook te zwaar voor. Mijn vriendinnetje kan de verantwoordelijkheid van de besturing van ons ronkende voertuig wel dragen.
Mooi als er mensen zijn die om je heen staan en laten blijken dat ze van je houden.
Ik hou ook van hen.
En voor wie aan mijn woorden twijfelt, ook dat is geen probleem
Je hoeft heus niet altijd naar begrip te streven
want onbegrepen is iets anders dan niet goed.
En het is niet zo erg je hart zo af en toe te sluiten
(Matthijn Buwalda, Deze is voor jou)
Maar onthoudt voor later, je kunt me geloven!
Mocht je dat voorlopig niet lukken….
Deze is voor jou!