Happy!
It might seem crazy
What I’m about to say
Because I’m happy (Pharrell Williams – Happy)
Kleine lichtjes in het donker. Twee rode, een fel witte en een paar groene. Er staat tegenwoordig nogal wat apparatuur bij de televisie. Het is laat, na 00:00 uur. Ik heb geen zin om naar bed te gaan en zit nog alleen beneden in het donker op een luie bruin leren stoel. Dan pas zie je zulke lichtjes schijnen. De houtkachel is zo goed als uitgebrand. Een paar kleine verkoolde stukken hout gloeien nog oranje op. Als ik er nog een klein blokje brandhout op zou gooien en wat geduld zou hebben, dan krijg ik hem wel weer aan het branden. Omdat ik eigenlijk ook wel weet dat ik naar bed moet laat ik de kachel maar voor wat hij is.
Ik zoek via Spotify naar wat muziek maar kan niet echt wat vinden. Het is zo’n avond waar je niet blij van wordt.
Niet vreemd in deze bijzondere week. Voor de helft in de ziektewet. Vervelend dat dat tijdelijk moet. Mooi dat ik in een land woon waar zoiets is geregeld. Ook mooi dat ik een werkgever en teamleider heb die mij, en daarmee mijn gezin, die ruimte geven. Maar het feit dat ik voor 50% ziek ben gemeld doet emotioneel wel wat me. Het confronteert mij met de progressie van Parkinson. Ik neem met mijn gezond boerenverstand het besluit om naar bed te gaan. Mijn gevoel wil lekker blijven zitten, maar dan zal ik me zelf morgen tegen komen. En in die 50% van de mij toegestane arbeidstijd wil ik toch ongeveer 75% van mijn werk proppen. Dus tijdens die halve werkdag geen pauzes en rond een uur of twaalf een broodje achter het bureau. Ik weet het! Niemand die het van mij verwacht.
Eenmaal in bed word ik overvallen door een verdrietig gevoel. Plotseling word ik bij de gedachte bepaald dat ik nooit beter zal worden, alleen slechter. Niet alleen wat Parkinson betreft, maar de betrekkelijkheid en tijdelijkheid van het leven overheerst opeens mijn gedachten. Zielig doen ligt niet in mijn aard, al maak ik me er ook wel eens schuldig aan. Soms is zelfmedelijden wel eens lekker, zolang je het zelf maar door hebt en er niet in blijft hangen. Ik kan wel doen alsof ik altijd happy ben maar je zou wel naïef zijn als je dat gelooft. Gelukkig ben ik wel vaker happy dan sad. Uiteraard merkt mijn vrouw dat het niet goed met me gaat. Ik blijf op mijn rug liggen en kan niet slapen. Dat is blijkbaar voldoende. Zoals altijd toont ze begrip en wijst ze op de positieve dingen in ons leven. Ze relativeert mijn zorgen. Dat helpt! Dat relativeren wordt door een hoop mensen aangeraden. Net zoals genieten waar ik al eerder eens wat van heb gevonden.
Even googelen op relativeren levert op dat het zijn oorsprong heeft in het middeleeuws Latijns woord relativus [betrekkelijk]. Elk probleem is in verhouding met een ander probleem groter of kleiner en erger of minder erg, dus betrekkelijk. Nu bedoelen we vaak dat hetgeen waar je je druk om maakt nog niet het ergste is wat je kan overkomen.
“Het kan nog erger.”
Dit wordt dan als positief bedoelde steun in de rug meegegeven, vaak ondersteund met voorbeelden van het mensen die ernstig ziek zijn. Dat het altijd erger kan zolang je nog leeft. Ja, daar hebben ze gelijk in. Alleen heb ik er niet echt wat aan. Uiteraard hangt het er wel van af wie het zegt. Is het vanuit oprechte betrokkenheid en met de reden om mij even weer op het juiste pad te zetten. Dan is het prima. Die personen weten dat ook wel.
Relativeren is altijd een poging om je persoonlijke probleem af te zwakken of er nuchter naar te leren kijken. Als geboren Groninger hoef je mij niet te leren nuchter tegen zaken aan te kijken al heb ik af en toe even een steuntje nodig. Ook ik ben wel eens niet zo nuchter.
Zo’n steuntje kan ook uit onverwachte hoek komen. De moeder van een vriendinnetje van onze jongste dochters stuurde een mail naar aanleiding van het verhaal ‘Don’t cry’. Naast wat ze van de verhalen vond mailde ze ook het volgende:
Vanuit jou gezien begrijp ik ook dat je zegt niet huilen. Onze dochter zegt zelf altijd ‘ik ben niet zielig, ik kan alleen maar niet lopen’…echt niet dezelfde situatie als jouw situatie maar ook zij en wij willen geen zielige reacties.
Over relativeren gesproken… Ze is ongeveer tien jaar oud. Wat kun je dan nog veel leren van kinderen. Voor mij geldt namelijk hetzelfde en zij heeft mijn gedachten woorden gegeven:
Ik ben niet altijd happy, maar ik ben zeker niet zielig.
Ik heb alleen maar Parkinson …