Running
I’ll keep running
To the place where I belong
When you think you’re on your own I’m still coming home
Wherever we go
When the lights are faded to black Only stars are guiding me back I’ll keep running
To the place where I belong
(James Bay – Running)
Krakend komt de luidspreker tot leven.
“En wie brengt wie nu thuis? U mag het raden… Nou, ik weet het wel. Die twee jeugdigen want die zijn doodsbenauwd dat ‘die’ van het parcours af geraakt.”
De man met de microfoon ziet ons in de regen aankomen. Met ‘die’ bedoelt hij mij. Als hij geweten had van mijn Parkinson dan was deze opmerking waarschijnlijk niet gemaakt. Voor mij is het humor van de bovenste plank. Hand in hand over de finish. Aan elke kant van mij een dochter, acht en tien jaar oud. Niet omdat ik anders van het parcours af zou geraken, maar omdat we dit samen hebben gedaan en samen willen afronden. Bovendien ben ik beretrots. Vijf kilometer in 33 minuten. Voor mij geen toptijd, maar wel een wereld prestatie voor de meiden. Voor mij zijn zij de sterren van tweede paasdag 2016. In één keer door hard gelopen. Onderweg halen we grote mannen in. Grote mannen met grote ogen, tong op de borst en hijgend als een locomotief. Bij de start waren ze nog zo vol vertrouwen geweest en ons ver vooruit gegaan. Prima zoveel zelfvertrouwen maar realiteitszin is soms ook wel wat waard.
We doen het complete pakket. Met de bus naar de start. De start is een paar kilometer van huis dus we zouden ook even gebracht kunnen worden. Maar met een startnummer opgespeld en in de bus met andere hardlopers, voelt toch anders voor mijn twee jongste dochters. Ik weet niet waarom maar ik ben zenuwachtig. In de bus gaat het niet over. Ik zit op een bank achter hen. Zij samen op een bank bij de achteruitgang, gezellig te kletsen. Vlug maakte ik nog een selfie die ik naar huis app. De laatste training hebben we besloten dat het hen moet lukken, desnoods met een stukje wandelen ertussen. Op het laatste moment, de zaterdag voor Pasen, heb ik ons alsnog ingeschreven.
Tien minuten voor de start lopen we ons even los. We hebben harde wind in de rug en het lijkt er op dat het droog zal blijven. Aangezien we niet voor een snelle tijd gaan, sluiten we achteraan. Ongeveer tweehonderdvijftig hardlopers voor ons bij deze recreatieloop. Bij de finish zijn dat er overigens nog honderdtachtig. Onderweg pakken we als echte pro’s een bekertje water aan en na wat onhandige pogingen om daar al rennend uit te drinken, gooien we het net zo professioneel weer weg. Drinken uit een plastic bekertje en hardlopen … wij worden er alleen nat van. Onderweg zijn genoeg bekenden langs de weg. Aanmoedigend. Meefietsend. Met al die steun is het eigenlijk een makkie. Voor mij geldt als we door de finish lopen: Stars are guiding me back. Mijn sterren brengen me thuis!
En er zijn er meer die ons sterren vinden. Mijn vrouw post op haar Facebookpagina natuurlijk wat foto’s. Dàt wordt pas geliked. Honderddrieëntwintig personen vinden het leuk, zes vinden het geweldig en vijftig personen nemen zelfs de moeite een reactie te geven. Een massale respons van vrienden, bekenden en onbekenden. Blijkbaar is het makkelijker om op deze positieve berichten te reageren dan op mijn blog. En… dat snap ik!
Een veel gebruikt woord in de reacties is ‘Toppers.’ Nu gaat die vergelijking niet helemaal op. Ik vind ons redelijk normaal gekleed. Geen veren op het hoofd of achterwerk en geen lichtgevende pakken. Bovendien zingen we niet. En mochten we al de Toppers zijn, dan is er deze keer toch redelijk weinig publiek.
Om eens te kijken of men mijn Facebookpagina ook zo top vind plaatst ik een foto van ons drieën terwijl we over de finish komen. Uiteraard begeleid door een paar woorden.
Met Pasen van Klap tot Klap lopen. Hoe toepasselijk. Wij liepen 5 kilometer zonder onderweg geslagen te worden van brug tot brug. Geklapt werd er wel. In 33 minuten en zonder wandelpauze!
Of iedereen de verwijzing naar de Via Dolorosa ziet waag ik te betwijfelen maar dat is ook niet een doel op zich. Hopelijk is het wel duidelijk dat de loop van brug naar brug ging.
Ook ik heb een goede score, maar zoals gewoonlijk minder dan bij mijn vrouw. Tweeënzeventig keer leuk, vier keer geweldig en achttien reacties. Door die reacties wordt het op Facebook beter verspreid. Zo werkt dat. Wat veel leuk wordt gevonden, wordt aan veel mensen getoond. Weinig likes en reacties betekent dat Facebook er vanuit gaat dat het minder interessant is. In elk geval voor de grote meute. En dankzij de reacties wordt de tekst bij de finishfoto het best gelezen item vanaf het begin van www.maaralshetdonkerwordt.nl.
Voor de schrijver enigszins teleurstellend, omdat een dergelijk kort bericht meer lezers krijgt dan mijn met veel meer moeite geschreven verhalen. Maar voor de toppers is het TOP!