Waves won’t bring me down
Go stop it or you will be left here
It’s coming and it won’t be asking
And all of their waves won’t bring me down
Not letting my days fade out
(Kensington, Home again )
Muziek en vooral teksten raken me vaak zonder dat het in de context van het nummer zo bedoeld is. Soms zijn het een paar losse zinnen waar ik bij bepaald wordt.
Het kwam zonder te vragen.
En alle golven van angst en emotie krijgen me nog niet onder.
Voorlopig tenminste. Tot nu toe laten we de meeste dagen niet verpesten door een onzekere toekomst. Intussen zijn we acht weken verder en is de medicatie gestart. Een pil per dag, half negen ’s morgens. Zorgen om bijwerkingen als verslaving, plotselinge slaap aanvallen en misselijkheid zijn er wel.
Toch gaan we het weekend weg naar Amsterdam, een concert van Kensington in de Heineken Music Hall. Voor zitplaatsen moet je er vroeg zijn en lang in de rij staan. Kiezen dus, of uren in de rij of het hele concert staan. Dat beseffen onze vrienden zich in december al. Het is niet dat ik niet lang kan staan, zitten is toch prettiger. Ook voor hen trouwens.
Op een avond, tijdens het zoveelste en laatste glas wijn hebben we het er nog even over. “Ik heb contact gezocht met de Heineken Music Hal en het management van Kensington”, zegt mijn vriend enigszins onzeker. Hij geeft aan dat hij vier zitplaatsen heeft proberen te reserveren. Uiteraard niet bij de
rolstoelers, maar gewoon op de tribune. Ja, hèhè.
Mijn gevatte opmerkingen blijven even weg. Een dubbel gevoel maakt zich van mij meester. Lief, maar … shit man. Ik ben niet invalide en zielig!
Ik zeg niet wat ik voel en probeer vooral dankbaar over te komen. Het is zo goed bedoeld en ook zo confronterend. Als hij weg is, uit ik mijn gevoelens wel tegen mijn vrouw. Ze snapt me, maar hem ook. We laten het maar zo spreken we af. Op naar Amsterdam in een B&B midden in de Jordaan.
I am not letting my days fade out.
Het hele weekend worden er lijstjes afgevinkt. Rondvaart check, de zeven steegjes ofzo check, Starbucks check, café Lowietje check. Ik ben blijkbaar niet zielig genoeg.
Mijn lijstje heeft maar één ding. Het Rijksmuseum. We zien het alleen van buiten in het voorbij gaan. Bijna geen rijen trouwens, maar zelfs dat maakt niet uit. De medicijnen doen hun werk. Niemand merkt dat ik een deel van de rondvaarttocht zit te slapen. Als ik weer bij ben, word ik knap beroerd. Ik hoef geen eten en het duurt me veel te lang bij Starbucks. Ik ben de reden dat we vroeger terug gaan naar de B&B! K#t.
We hoeven niet vroeg naar de HMH. De zitplaatsen zijn gereserveerd als het goed is. Het is bevestigd. Halverwege het voorprogramma lopen we de volle vloer op. Een blik op de tribune maakt duidelijk dat die al lang stampvol is. We wurmen ons tussen het vloerpubliek voor de tribunes langs. En dan moeten we vooral lachen. In die volle zaal zijn nog vier stoeltjes vrij. Op de voorste rij en op een hoek. Een A4tje met ‘gereserveerd’ en de naam van onze vriend op elk van de vier stoelen is blijkbaar voldoende voor al die mensen die nog een zitplaats zoeken om deze vrij te laten. Mensen om ons heen en op de tribune zien het met vreemde blikken aan. Top plekken en top geregeld!
Het concert is veel te hard, terwijl we best wat gewend zijn. Jammer van de muziek, maar we zitten. Al met al zijn de stoeltjes het beste!
Of misschien juist wel het regelen er van.